1.แก่ที่สุด
ถ้านับเฉพาะนักเรียน และไม่รวมผอ. ครูอาจารย์ นักการภารโรงม.6 ก็ต้องแก่ที่สุดในโรงเรียนแน่นอนแต่จะแก่ความรู้หรืออยู่นานอันนี้ต้องแล้วแต่ตัวบุคคล
2.เครียดทีสุด
บางคนบอกว่า Entrance ไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิตแต่ สำหรับ ม.6 ถึงไม่ใช่ทั้งหมด ก็ เข้าใกล้ทั้งหมดเหมือน
limit เข้าสู่ x ไม่ใช่ x แต่เข้าใกล้ x ยังไงหยั่งงั้นไหนจะบรรดาครูอาจารย์ ญาติโกโหติกา พ่อแม่พี่น้อง เพื่อนฝูง
ที่คอยให้กำลังใจ(เชิงกดดัน)อีกม.6ไม่เครียดก็แปลกแล้ว
3.ขยันที่สุด
อยากสูงต้องเขย่ง อยากเก่งต้องขยันเมื่อเครียด อยากเอนท์ติดแล้วมานั่งแต่งฟิก วาดรูป สูบอาร์ต เนี่ย มันจะติดมั้ย
ม.6 มันก็ต้องขยันเซ่อ่านเข้าไปๆๆ อ่านให้ตายๆๆ^^
4.เก่งที่สุด
เนื่องจากแก่จึงมีโอกาสถูกยัดความรู้ใส่หัวมากกว่าบรรดาศิษย์น้องเนื่องจากขยันกรรมดีนั้นจึงตกอยู่กับผู้กระทำ
5.ชีพจรลงเท้าที่สุด
หมายความว่า มีอันจะต้องเดินทางบ่อยมากๆ ไม่ว่าจะงานราษฎ์ไปสอบรับตรงที่แต่ละคณะ ขยันเปิดสอบไม่ว่าจะงานหลวง ไปสอบแข่งขันทางวิชาการเลยไม่เป็นอันได้อยู่บ้าน และไม่ได้ไปร.ร.กัน
6.เรียนพิเศษเยอะสุด
เมื่อมาถึงม.6แล้วก็แทบจะเรียนไม่ทันการสอบที่มีมากมายกันแต่ละคนจึงเรียนพิเศษกันอย่างขันแข็งเพื่อจะได้ทันสอบ
หมดกันไปคนละหลายบาทแต่ยังไงเราก็ยังยอมทุ่มทุน
7.สิวเยอะที่สุด
เรื่องสิวๆ ที่ไม่ใช่แค่สิวเพราะมันเป็นดัชนีบ่งชี้ความเครียดที่เพิ่มมากขึ้นของม.6 ด้วยเรื่องนู้น เรื่องนี้ที่ประดังประเดเข้ามา ไหนจะเวลานอนที่บั่นทอนไปอ่านหนังสือหน้าบางคนที่เคยใสเลยสิวขึ้นได้่ง่ายๆ
8.ตื้นเต้นที่สุด
ตื่นเต้นอะไรหรือจะสู้ รู้ผลเอนท์ ม.6ย่อมต้องอยากรู้อยู่แล้วว่าที่ลงทุนลงแรงไปทั้งหมดน่ะเพียงพอจะซื้อ ประตูสู่อนาคตที่สดใสรึเปล่าตอนประกาศผลรับตรงนี่ถึงกับกินข้าวไม่ลงกันเลยทีเดียวเชียว
9.บ้ากล้องที่สุด
อันนี้คิดว่าเป็นทุกคนพอใกล้จะเรียนจบ เราก็อยากเก็บความทรงจำดีๆเอาไว้ไหนจะรูปสถานที่ต่างๆในร.ร.ไหนจะรูปเพื่อน รูปครูเพราะไม่รู้จะเจอกันอีกเมื่อไหร่เลยต้องระดม ถ่ายๆๆๆๆๆประมาณว่า มูลค่ากล้องถ่ายรูปทั้งสายชั้นรวมกัน
แทบจะสร้างห้องสมุดใหม่ให้ร.ร.ได้ (อันนี้ก็เวอร์ไป)
10.แอ๊บแบ๊วที่สุด
เมื่อ แก่ มาก และอยาก ถ่ายรูป มากก็เลยต้อง แอ๊บ มากเพื่อให้ แบ๊ว มาก
11.ซาบซึ้งที่สุด
งานปัจฉิมนิเทศน์ คงจะรู้กันดีว่า [วินาทีที่จุดจบของอดีตและจุดเริ่มของอนาคตเดินทางมาบรรจบกัน] นั้นบรรยากาศมันซาบซึ้งใจ แค่ไหน
12.รัก (เพื่อน- ครู - ร.ร.)ที่สุด
คนเรามักจะรู้ค่าสิ่งใกล้ตัวที่มีอยู่ ก็ต่อเมื่อกำลังจะเสียมันไปเพราะว่า จะไม่มีอีกแล้วถึงได้รู้ว่ารักมากแค่ไหนร.ร.ที่เคยบ่น ก็รู้สึกภาคภูมิอาจารย์ที่เคยนินทา ก็ได้รู้สึกเคารพเพื่อนที่เคยทะเลาะ ก็ได้คืนดีเพราะ จะไม่มีอีกแล้วจึงต้องรักษาช่วงเวลาสุดท้าย ให้กลายเป็นความทรงจำที่ดี
13....คิดถึงที่สุด...
เพราะรัก จึงคิดถึง
^____^
อ่านต่อ : http://www.dek-d.com/board/view.php?id=2013317#ixzz1cUpgPvW4
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น